SIRADAN BİR SÜPER KAHRAMAN'IN MACERALARI

Kuşlar yerde, kuşlar gözünde ve kuşlar aklımda. Zaten bir bahar bile olmamıştı bu sene, sonra sen ekimden bir nisan çıkardın ve şimdi güz de gelmiyor. Ancak kuşlar var, bir tek kuşlar var, kuşkusuz kuşlar var. Kuşlar yerde, aklım havada; herşey  yerli yerinde. Keşke bir de alıntı yapsaydım yine, tastamam olacaktı. Bir harfini bir iddiada yitirmiş şair de eksik kalsın bu defa. Fazıl Hüsnü diyor ki, ne diyor Fazıl Hüsnü?.. "Kuşları da alıp gelsen." Hayır, bunu ben yazıyorum kuşkusuz.

Güzele baktım, güzel gördüm ve güzelce yazdım. Gözde parlayan o ışığı görmek için şair olmaya gerek de yoktu. Şair de olamadım ben zaten, şu ömrümde güzelce şiir yaşadım. Kadının boynunda kuşlar vardı ve gözünde kuşlar uçuyordu. Keşkesi olmayan kelimeler geliyordu aklıma; ama bir de Cemal Süreya vardı, daima haklıydı. "İkinci bir parıltı var senin bakışlarında" diye yazmıştı. "Kuşların çok güzelmiş" diye ben yazmıştım, ben de haksız sayılmazdım. Kadının gözlerinde kuşlar vardı, şiir şaire karışıyordu ve dilim şiire kaçıyordu işte böyle zamanlarda. Şair olmak işten bile değildi, ama ben olmamayı sevdim.

Hayat bizi nereye götürecek? Bu hikâyenin en güzel yanı bu merak, yazdı adam gözlerinde gözlüğüyle. Hayır, her gözlüklü bir gözlüklü Hamdi değildi ve Cemal Süreya daima haklıydı. Karıncalar kadar kuşlar, camın önünde kuşlar, canımın içinde kuşlar. Gözünde kuşlar uçuyor. Hayat kısa, hayat meraklı bir hikâye. Güzel olan da bu, sonunu bildiğin bir hikâyenin bir sonraki cümlesini merak edebilmek. Böylece yaşıyoruz, önümüzde güzel bir takvim, sonsuz bir sona doğru süregelen bir hikâye.

Eylül sonu muydu ekim başı mı, yahut otuz ikisiydi eylülün, ben otuz üç yaşındaydım. Güz gelmiyordu. Bahar da gelmemişti bu sene, yaz hemen geçmiş miydi hiç geçmemiş miydi, bilmiyorum. Tuhaf bir zamandı. Hemen herşey yanlıştı, vaka sayıları bile. Bir hediye, bir çiçek açtı da taşı bile yardı, hiç unutmayacağım.