SIRADAN BİR SÜPER KAHRAMAN'IN MACERALARI

6:  tuhaf bir iklim, güz ötesi- suretlerin hayal perdesinde birbirine karıştığı, şarkının türküye girdiği- ama ben ben rumeliyim 0:  kelimeleri de deviriyorum gözünün önünde- göresin diye 2:  elimde daima zaten öteki güz, karalıyorum aklımı tarihsiz sessiz oyunlara karşı- 7: duygular geçişli iklimler gri ile mavi arasında bir öteki güz gözüm üzerine- keşke bilseydim akşam olduğunu diyor akşamlar bile kendine 3: yine bir hikâye var ile yok arası hem de

Merhabalar! Zaten zaman nedir, sorusunu yazıp da durmuşumdur bu blogda ve zaman da beni yanıltmayarak bir bilinmez olduğunu gösterdi bana daima. Dün bazen çok uzak gelir de, yıllar öncesi hemen yanınızdadır, bilirsiniz hepiniz işte. Benim adam olmaktan binasip blog, 27 ekimde on yaşını dolduruyor ve bu münasebetle yıllar sonra ikinci bir oto-seçki hazırlamaya karar verdim. Bu seçkiye o tarihten sonra başlayacağım ve sekiz yıldan sevdiğim yazıları, öyküleri, düşyazıları, kısa alıntılarla beraber sizlerle paylaşacağım. Aynı formatı kullanacağım. Eskiden yeniye, yazının başlığı, içinden bir parça ve linki olmak üzere bir yol izleyeceğim, bir iki yazının altında da ufak tefek notlar olacak. Kendimce bir saygı nedeniyle, “Ötekinin Hikâyesi” haricinde, Re hakkında yazdığım başka hiçbir şeyi bu seçkiye almayacağım. Bu seçkiyi şu anki ruh halime, kendi keyfime göre yaptığım için, seçkiye almadıklarımdan bazıları, aldıklarımdan da güzel olabilir. Kimisini belki de hiç beğenmeyec...

bakın ben dünkü çocuk değilim hanımefendi, geçen gün verdiğim ifadenin arkasındayım. evet o akşam, sen yazmadan önce de, kadehimde seni gördüğüm de doğrudur; o gün senin yokluğunla içiyordum, öyle de güzeldim, ama sen hep güzelsin hanımefendi. ben bu yenilgilerin yabancısı değilim, ben bu kuyuların en derinine aşinayım. sen niye masanın karşısında yoksun han’fendi? bakın hanımefendi ben içimdeki çocuğun elindeki çiçekle bekliyorum seni, bir belkiyi ektim gökyüzüne, öylece bekliyorum. öyle de güzel bekliyorum ki, o kadar olur; ama sen hep güzelsin hanımefendi. hayır, ben gökyüzünü de avcumun içi gibi bilirim, ben bu kalemi süs diye taşımıyorum yanımda. sen niye akşamları içime doğuruyorsun han’fendi?

Gözünüzün önünde zahir demlenirken elmasta, künhü onulmaz sırların tarifsiz aynası kırılmakta.

evet efendim, güze bahar taşıdık doğrudur. bazı kelimeleri attıysak, evet şiiri yaşamaya başladık, herkes bilir şiirin doğru kelimeleri bulmak kadar, fazla kelimeleri atmak da olduğunu. kalbimin mavi olduğunu yazdılarsa doğrudur, bir itirazım yok. lütfen ifademi olduğu gibi yazın, bir kelime dahi atmayın. hele bir gözüme bakın, bu gözde ne görüyorsanız ben oyum. onun sesinde çiçek açtığında, burası masmavi mayıstır, eylül de toparlanıp gitmişse gitsin, allah yolunu açık etsin. bir insanın sesinde nasıl mı çiçek açar? öylece açar. bir insanın gecesi birkaç kelimeyle nasıl aydınlanırsa öyle. işte ben bu yüzden bugün adını unuttuğum bir ümidi içimde taşıyorum, ümit taşımanın suç olduğunu bilmiyordum, ama pişman da değilim.