Bardağın dolu tarafı karanlık bir sıvıyla dolu, içimde bir boşluk var ve büyüyor. Çünkü cumartesi günü, akşama yaklaşıyor ve cumartesi akşamının kederi beni hep kesiyor. Üstelik kasım ve güz üzerime çöküyor. Ama bardağın dolu tarafı karanlık bir sıvıyla dolu ve belki de şimdi Habeşistan’daki bir keçinin düşüyüm. Sessizce yudumlarken karanlık sıvıyı, boşluğa bakıyorum. Boşluğu görüyorum ve Tevfik’in neyinin sessizliği kulaklarımda uğuldarken, neyimin eksik olduğunu biliyorum. Düşüyorum kuyudan, pek harika olmasa da biliyorum bu karanlığı. Tanıyorum değişen yüzleri, yürüyorum değişen sokakları eski ve yeni- yenieski ve bir keşkenin sonrasını tartışıyorum gölgesiz bir adamla, oysa “lâmbalar yanıyor hafif ve sarı”
Biliyorum bu karanlığı, tüm evlerimi buraya kurdum ben, bütün lambalar yanarken dahi ışıksız bir sokak şimdi ve dengesiz bir denge üzerinde alınıza da morunuza da karışmadan yürüyorum.
Bardak boş şimdi ve böylesi daha bilindik, boş bir bardağı yazmayı ben biliyorum. Kendimi biliyorum, şimdi içinde kendimi görüyorum bardağın. Yazgımı elimle yazıyorum bu boşluğa okunması için.
Yorumlar
Yorum Gönder