Bugün Yarım yazılar. Çünkü ne yazsam yarım kalıyor ne zamandır, öyle. Öyleyse, zamanında blogda yarım kalan parçaları bir araya getireyim dedim, yaşadığıma dair bir işaret olsun. Yaşıyorum. Kâbuslar görüyorum, içinden çıkılmayan labirentler, sahte uyanmalarla dolu kâbuslar. Sizin sahte sevmeleriniz varsa, benim sahte uyanmalarım var. En sonunda küçük rüyadan, büyük rüyaya uyanıyorum bir şekilde. Hangisi gerçek? Hâlâ büyük olanı. Kelebek değilim ben. *** 6.1.2010 Eskiden birini severdim, yağmurlu havaları sevmezdi. Şimdi ben biliyorum, yağmuru seviyorum, şimdi ben kendimi biliyorum, daha önce bilmemiş gibi. Ben seviyorum, tüm o kelimeleri, kedileri, tınısını koklamayı bir şarkının, bir kelimeyle acemice oynamayı, hep acemi olmayı. Sevdiğim tüm kadınları daha seviyorum bugün. Hatıralarının hangi uçsuz bucaksız sokaklarında unutmuş olurlarsa olsunlar, hangi haritanın hangi bilmediğim köşesinde kime uzanıyor olursa elleri... Olsun. Kelime işçisi olduysam onlar yüzünden, dü...
Sıradana, insana ve kelimeye selam duran sanal mecmua...