Dün bir çiçek gördüm. Bir defa daha baktım biraz sonra. Uzaktan. Ne o güldü, ne ben bülbül, ben ona da bir kimseydim ancak. Bir defa, daha adını bilmeden rüyamda görmüştüm, rüyamda dedesiyle tanıştırmıştı beni. Sonra ilk fırsatta adını öğrendim, isim vermeyeyim diye. Aşık değilim ona, ama neyim bilmiyorum. Kim o? Ben kimim ona bakarken, bilmiyorum. Zaten isim verdim yine de, yeniçiçek dedim yenizaman da dedim bir zamanlar hatta. (Zaten zaman nedir?)
Her neyse. Duygum her neyse, bilmiyorum, ama aşk değil bunu biliyorum. Zaten sevgilisi var, olmasa ne yazar, orası da ayrı bir dava. Her neyse.
Neden, demeyeceğim ona. Sormayacağım. İşareti olsa da, olmasa da. Ben herşeyin nedenini biliyormuşum çünkü, notalar yanılmaz herhalde. Ben bir notayı yanıltmaya korkarım.
Ama, sorularım var yine de bir notaya, hiç soramayacağım. Ben kimim, demek isterdim, çünkü ayna yalancıdır. Her neyse.
Sonra akşam oldu. İyi oldu.
Yorumlar
Yorum Gönder