Hava açıldı, biraz da ısındı. Bir haftanın sonu geçti, bir haftanın başı geldi. Kendi kuyruğunu ısıran bir yılan gibi geçiyor zaman. Günler ve akşamlar aleyhimize işliyor. Su gibi kayıp gidiyor, derlerdi zamana, ne demek yeni anlıyorum. Yaşayarak, yaşlanarak, zaman dediğimiz algı yanılgısının neye benzediğini sanki karanlıkta el yordamıyla kavrıyorum.
Belki de yanılıyorum. Zamana karşı yanılıyoruz çünkü, bir de zaman dediğimiz bizim yanılgımız. Bizim güzel yanılgımız.
Zamanı yenmeye çalışıyoruz, böyle şehvetli bir ikinci yanılgı var mıdır? Yenilmeye mecburuz. Göğü delen binalar yapıyoruz zamanın karşısında kaleler olarak. Yenileceğiz. İyi ki yenileceğiz. Camdan binalar yenilmeli.
Bir de bankalar. İnsanlar akılsız olmasa ilk yangında bankalar yanar. Paranın zaman değerini biliyorlar, zamanın ne olduğunu bilmiyorlar. İlk olarak bankalar yenilmeli, gömlekler kolasız giyilmeli. Ne yazık, halklarımız ve biz, sermayenin boyunbağlarıyla sıktığı akılsız kimseleriz.
Yanılgıdan söz edince, bir çiçeği yazmamak olmaz. Yalan yazmıştım, duygumun ne olduğunu bilmiyorum yazmıştım, biliyorum pekâlâ, ama yazamam. (Doğru okuduğumuz zaman, yazdım sayılır aslında, zaten zaman nedir?)
Kör bir duygu, karanlık. Aydınlığını içinde saklayan bir karanlık. Ama, bana sadece hüzün veriyor. Onun için uzaktan baktım sadece birkaç gün önce.
Bir notadan sonra duvarlar kaldı sadece. Âh, çiçekler kör kalsın.
Bir rüya geldi aklıma, bu gece gördüm galiba. Buradaydım, yani Re'nin yokluğunda, yanımda biri vardı kimdi bilmiyorum. Duvarları gösteriyordum, "boş duvarlar kaldı sadece geriye" diyordum, duvarlara vuruyordum avucumun içiyle.
Duvarlar. Dikkatle baksam duvarlara bir yanılgı göreceğim. Doğru kelimeyi göreceğim belki de, ne olduğunu bilmiyorum, görürsem ağlayacağım.
Gözlerim yanıyor. Gözlerimden başka birşey yakamıyorum, belki bir gün gözlerim bankaları yakar.
Yorumlar
Yorum Gönder