Beşinci sınıfta, bir maçta Lev Yashin performansı sergilediğim, ikinci maçın ilk yarısında bir araba gol yediğim turnuvanın sonunda, beni "En Centilmen Sporcu" seçmişlerdi. Sahiden de yenildiğimiz maçların sonunda rakiplerimizi tebrik ediyordum. Vlaovic'i düşürmeyen Alpay'dım, takımımın bir araba gol yemesine engel olamıyorsam da, fair play'den ödün vermiyordum. Ödül verdiler. Bir çift spor çorabı ve bir çokonat verdiler ödül töreninde. "Gol de yerim, çokonat da yerim" diye reklam filmi yapsalarmış olurmuş.
"Temiz Hava ve Dostluk" şiirimi de (ne şiirmiş yaz yaz bitmedi, çok çevreciyim yalnız dikkatinizi çekerim. Bir ara arayıp bulayım da, yazayım şu şiiri bloga) müdür yardımcısı Cemal Hocam, bir cuma töreninde herkesin ortasında okutmuştu. Rüzgarlıydı oldukça, elimdeki kağıt bükülüp duruyor, şiiri okumaya uğraşıyordum. Uzun bir mücadeleyle zaten uzunca olan şiiri bitirdiğimi ve herkesi bayılttığımı hatırlıyorum.
Lisedeyken futbol turnuvalarıyla ilgili bir hatıram yok. Beden derslerinde, futbol oynarken, bu sefer defansta adeta bir Bülent Korkmaz olmaya çalışıyordum, konsantrem yerindeyse azıcık başarıyor, dağılınca iyice dağılıyor, batırıyordum. Yani, Bülent Korkmaz ile Recep Çetin arasında gidip geliyordum, ama kendi kaleme voleyle gol atmışlığım yoktur. Bir maçta taç kullanırken, arkadaşın biri "Ergün Penbe taç kullanıyor." dedi. Kenarda maçı izleyen, sarı renkli sert bir peynir türünden arkadaşımız "Bir kere Ergün yakışıklı" demişti. Böylelikle "Kemik" Ergün de olamadım. O arkadaşa hususi selam ederim, şimdi bana söylemesini dilerdim aynı şeyi. Hayır, artık çok yakışıklı olduğumdan değil, ona verecek bir şey kaldı aklımda, cevabım.
Lisedeyken adeta bir Cezmi Ersöz'düm. Kapkaranlık, depresif yazılar, daha önce de bahsettiğim kocaman edebi çöplük. Okuldaki Türkçe hocalarım sağolsunlar, ellerine tutuşturduğum tomar tomar yazıları üşenmeden yazıları okuyor, bir de eleştri yapıyorlardı. Sert siyasi yazılardan, naif aşk yazıları geniş bir yelpazede yazıyordum.
Birgün, sanırım lise ikide, Cumhuriyet Bayramı için bir kompozisyon yarışması vardı. Kötü bir Aziz Nesin taklidi denilebilecek öylesine birşey yazmıştım akşam, pek canım çekmemişti yarışma için yazmayı. Sınıfta yazıları topluyordu hoca, çantamı aradım aradım yazıyı bulamadım. Bulamayınca bir ara yazdığım, gençliğe seslenen bir yazıyı verdim. (Siyasi duruşum bugünden biraz farklıydı.) Sonra aklım başıma geldi ki, yazıda öyle ifadeler vardı, yenilir yutulur değil. Yarışmadan geçtim, disipline gideriz. Birkaç gün sonra, arkadaşın biri tenefüste, "edebiyat bölümünden seni çağırıyorlarmış, inecekmişsin." dedi. En iyi ihtimalle temiz bir azar iştmek için aşağıya indim. Yarışmada birinci yapmışiardı, tabii ki bazı bölümleri yumuşatmamı istediler. Cumhuriyet Bayramı'nda, etkileyici bir şekilde okumuştum yazımı.
Bir dershanenin öykü yarışmasında birinci olup ödül almışlığım da vardı yine lisede.
Üniversitede daha başıma, topluluk önüne çıkmamı gerektirecek birşey gelmedi. Ama, dekana "Temiz Hava ve Dostluk" şiirimi okumak istediğimi söyleyip tüm fakülteyi bir alana toplatıp, şiirimi okumalıyım bence.
Yorumlar
Yorum Gönder